 |
| topun üzerinde "çalışma hayatında eşit haklar" yazıyor / balon içinde: "tut!" |
başlarken...
bir şekilde malumunuzdur ki, kadınım. xx kromozomuyla gelmişim dünyaya. benim seçimimde olan bir şey değil. babamın x leri y lerini aşıvermiş, hoop sonra ben. çift cinsiyetli falan da doğmayınca karşınızda "bağyan katavaşya". birçok insana, millete ve hükümete dert olan bir vajinam, dekolte giymememek konusunda uyarıldığım memelerim var. o vajinadan siziler gibi insanları doğurabilme kabiliyetim, o memelerle yine o insancıkları besleyebilme yetim mevcut. doğuştan (ufak tefek arızaları saymaz isek) böyle bu iş. bana dair beklentileriniz hayli çok. benim de kendimden beklentilerim hiç az değil kadın olarak. istiyorusunuz ki, aynı anda mükemmel bir anne olayım, iyi bir şef, güzel bir arkadaş ve pek tutkulu bir eş. inanın bunların hepsini ben de sizin kadar istiyorum. neden istemeyeyim?
yalnız işte her zaman, her şey istediğimiz gibi olmuyor. sahi neden olmuyor? kader mi, mukadderat mı, engel mi, çengel mi? hepsinin birarada olması imkansız mı? o niye?
sormaya başladın mı, soruların sonu gelmez de cevaplar nerde?
dün alman federal parlamentosu'nda kadınlara ilişkin bir seçim yapıldı. borsaya açılmış olan büyük şirketlerin yönetim kurullarının beşte birinin kadın olmasına yönelik olan bu oylamadan negatif bir sonuçla ayrıldı muhalefet. liberaller "ekonomiyi böyle bir zorunluluğun altında bırakmak doğru olmaz" dedi en basitinden. hükümet koalisyonunun çatlayıp patlamasını istemedi. seçim programına 2020'de böyle bir kotayı koyacaklarını ekledi. tiyatro bitti.
kadın kotası, hem de en tepelerde bir yerde...
kadın kotası. bana sorarsanız, adı bile yeterince aşağılayıcı. vefakat bu aşağılayıcılığı bir pozitif ayrımcılık olarak görmeye çalışalım da devam edelim...
ennn bir yüksek kademelerde, kadın kotasına ihtiyaç var mı?
cevap veriyorum:
yok.
aslında şu kadarını
söyleyip "watch the world burn" diyerek kenarıya çekilmeyi de isterdim; ama yok yok. ben size kartal yuvasında neden bir kadın kotasına ihtiyaç olmadığını; bununla ekonomik cinsiyetçi bir eşitlik neden sağlanamayacağını anlatacağım dilim döndüğünce.
kadına, çokuluslu, büyük şirketlerin yönetim kurullarında kontenjan ayırarak değer biçemezsiniz. yine kadına, "evinde oturup çocuğunu büyütürsen bizden sana helalinden 120 avro!" dediğiniz gün, kadına biçtiğiniz gerçek değerin ne olduğunu zaten söylediniz. aileleri çocuk bakım evlerine, daha bebek ana rahmine düşmüşken kayıt olmak zorunda bırakmaya başladığınızdan beri kadına ne kadar önem verdiğinizi görüyoruz biz.
kadınların birçoğunun, kariyerlerinin sekteye uğramasının sebebinin "ailevi nedenler" olduğunu biliyor musunuz? bilmiyorsanız da aklınıza esiyordur ara ara...
kadın deyince akla evvela anne, sonra ailenin hasta bakıcısı geliyor. bu sadece oryantalist kültürlere ait bir sınıflandırma değil. buralarda da böyle.
artık farazi değil de, biraz istatistiklerle konuşalım.
norveç'te çalışabilir kadın nüfusunun %74 ü işe gidiyor. Almanya'da bu oran %65.
norveç'te çocukların 2008 senesinden bu yana yuva yeri hakları mevcut ve 3 yaşından küçük çocukların %79'u bir yuvaya gidiyor. yuvaların birçoğu tüm gün hizmet vererek, çalışan ailelere büyük kolaylıklar sağlıyor
almanya'da geçen sene yapılan meclis oylamasıyla 2013 senesinden itibaren bir yaşından büyük her çocuğun resmi olarak bir yuva hakkı var. yine 3 yaş altı çocukların yuvaya gitme oranı almanya'da %27,6. ["rakamları küsüratlı vereyim ki salladığım belli olmasın" düşüncesinden uzak durmanız için, linklere tıklamayı ihmal etmeyin.]
3 yaşın üzerindeki çocuklarda, durum biraz eşitleniyor sanılabilir. almanya'da %93,4, norveç'te ise %96 oranında çocuk yuvaya gitmekte. Norveç'te kadın başına 1,95 çocuk düşerken, almanya'da bu oran 1,39 da kalıyor.
Resmi olarak annelik izni, sekiz hafta olarak verilmekte. bundan sonrasında, kadın ya işine geri dönecek ya da çocuğun bakımını üstlenecek kurumun olmadığı yerde çocuğa bakacak ve güle güle iş yeri. bir sene kadar, çocuğa baktığı için "para" alan kadın, eski iş yerinden olduğunda bir de "bakım parası" denilen 120 avroya kalacak...kariyerinde 3 yıllık boşluğu olan orta yaşlı bir kadının tekrar o basamakları çıkmasının zorluğuna dair bir fikriniz var mı?
Peki, iş yerlerine entegre şekilde bulunan iş yeri kreşleri hem kadının emzirdiği çocuğuyla birlikte olmasını hem de iş yerinde ciddi bir verimle çalışmasını sağlamaz mı? -düşünün, fikrinizi belirtin hatta-
bu noktada işkembeden sallamamak için arbeitsmarktintegration istatistiklerine bakmak gerekir. yalnız deli gibi aramama rağmen "doğumdan sonra işe dönen kadınlar" a ilişkin istatistiki veriler bulamadım. onun yerine bu var. neticede istatistikler olsalardı da, bu verilerle de çok dikkatli çalışmak gerekirdi. kadınların yüzde kaçı ilk iki senede dönüyor, benzer ücretlerle mi, yoksa yarım zamanlı çalışmalarla mı dönmekteler, döndükten sonra yaşıtları ve tecrübeleri benzer çocuksuz kadınlarla yaklaşık işlerde mi çalışıyorlar...işte tam olarak bu soruların cevabını bulabildiğimizde ve ortadaki haksızlıkları belirleyip aksi yönde girişimlerde bulunduğumuzda "kadın hakları ve özgürlükleri" ile "cinsiyet eşitliği" konusunda iki adım ileri gitmiş oluruz. yoksa zaten atını alıp üsküdarı geçmiş, kariyerinde "çocuk" "hasta aile bireyi" gibi şeylerle karşılaşmadan (daha doğrusu bunların sorun olmadığı bir cemiyetten gelerek) bir yerlere gelmiş kadını illâ oraya sokmamak gibi derdi yok kapitalist amcaların. bak condelizza rice'a...bak tansu çiller'e...bak rahmetli margeret'a...kapitalistin kadını mı olur la?
bu çok istatistikli, okumalı, şarkılı yazıyı yavaş yavaş nihayete erdirmek istiyorum ve kadınların "neden kariyer sahibi olamadıkları" sorusuna verdikleri yanıtla sizleri baş başa bırakıyorum.
biterken...[hayır, çocuk da yaparım kariyer de şarkısını koymuyorum. azıcık müzik dünyamız zenginleşsin]
ellerine saglik cok sukela olmus
YanıtlaSil